பெண்ணியம்

அப்படி ஒரு தொலைபேசி அழைப்பை நாங்கள் இருவரும் எதிர்பார்க்கவில்லைதான். தினமும் காலை 6 மணி முதல் 6.30 மணி வரையிலான அரைமணி நேரம் மட்டுமே எங்கள் கணவன் மனைவிக்கான நேரம். பிறகு என்னவள் தன் 7 மணி பேருந்தில் அலுவலகம் சென்றால் இரவு 8 மணிக்குத்தான் திரும்புவாள். என் அலுவலகம் 9 மணிக்குத்தான் என்றாலும் நானும் 7.20 பேருந்தை பிடித்துச் சென்றால்தான் காலை உணவை அலுவலக சிற்றுண்டிச்சாலையில் முடித்துவிட்டு சரியான நேரத்தில் பணியிடத்தில் அமர முடியும். இருவரில் ஒருவர் எங்களுக்கான இரவுச்சாப்பாட்டை வாங்கிக்கொண்டு இருவரும் வீடு வந்து சேர எப்படியும் மணி இரவு ஒன்பதைத்தொட்டுவிடும். இதனால் எங்கள் வீட்டில் சமையல் என்னும் ஒரு நிகழ்ச்சி அநேகமாக மாதம் ஒரு முறையோ அல்லது இரு முறையோ மிகவும் அரிதாக நடக்கக்கூடிய ஒன்று. எனவே எங்கள் வீடு எனக்கு ஒரு தங்கும் விடுதியாக மட்டுமே தோன்றியது. கிராமமும் அல்லாத நகரமும் அல்லது வீட்டுச்சூழலில் வளர்ந்த எனக்கு இது கொஞ்சம் புதியதாய் தோன்றியதில் தவறில்லைதானே. வார இறுதி நாட்கள் அநேகம் நாங்கள் நன்பர்களின் வீட்டிலோ அல்லது அருகிலிருக்கும் கேளிக்கை தளங்களுக்கோ சென்று எங்கள் இல்வாழ்க்கையை கழித்து வந்தோம்.

எங்கள் திருமண வாழ்வின் இரண்டாம் வருடம் கூட இப்படியே ஒரு மாற்றமுமில்லாமல் செல்வதில் எனக்கு சில வருத்தங்கள் உண்டு ஆனாலும் அவளிடம் இதைப்பற்றி பேசுவதற்கு சில தயக்கங்களும் உண்டு, ஏனெனில் அவள் நல்ல திறமைசாலி, அவள் திறமையை புரிந்துகொண்டு கொண்டாடும், நல்ல சம்பளம் தரும் ஒரு அலுவலகத்தில் பணி புரிவதால் அந்த வேலயை விடுவதற்கோ, அல்லது பணிமாற்றத்திற்கு தலைப்படுவதோ அவளால் முடியாததாய் இருந்தது, அதனால் என் எதிர்பார்ப்புக்களை சில சமயம் சாடை மாடையாய் சொல்லத்தலைப்பட்ட போதும் அவள் உடனே தன்னுடன் பணிபுரியும் மற்ற பெண்களின் கணவர்மார்களின் ஆளுமைத்தன்மை பற்றியும் அதனால் அவர்கள் படும் இன்னல் பற்றியும் பேச ஆரம்பித்து விடுவதால் நான் என் “நல்ல” பெயரை தக்க வைத்துக்கொள்ளவாவது வாளாயிருந்துவிடுவது என் வழக்கம்.

ஆனாலும் ஒரு மாற்றத்திற்காக, ஒரு குழந்தைக்காக, ஒரு இனிய வீட்டுச்சூழலுக்காக நான் மிகவும் எதிர்பார்க்க தொடங்கிய வேளயில்தான் அந்த தொலைபேசி வந்தது. பேசியது அவளின் தாயார், அவளின் தந்தையார் உடல் நிலை காரணமாக இங்கு சென்னையில் தங்கி 6 மாதத்திற்கு மருத்துவம் பார்க்க வேண்டும் என்றும் அதனால் எங்களுடன் தங்குவதே ஒரே வழி என்றும் சொன்னபோது மிகவும் மகிழ்ந்து போனேன். இது தான் ஒரே வழி இந்த தருணத்தில் அவளின் வேலை மாற்றத்தை பற்றி ஒரு முடிவுக்கு வரச்சொல்லலாம், எங்கள் வீடு ஒரு தங்கும் விடுதி என்ற தளத்தில் இருந்து இல்லம் என்ற தளத்திற்கு வரும் என்ற எண்ணத்தோடு அவளிடம் இது பற்றி சொன்னபோது அவள் முற்றிலும் எதிர்பாராத ஒரு தீர்வைச்சொன்னாள்.

அதாவது அவளின் தாய் தந்தையரை தங்கும் விடுதி வசதிகளோடு கூடிய மருத்துவ மனையில், செவிலியர்கள் துணையோடு சேர்த்து பார்த்துக்கொள்வது???? என்றும், நாங்கள் இருவரும் வாரம் இருமுறையோ அல்லது முடியும் போதெல்லாமோ சென்று பார்த்து வருவது என்றும் சொன்னாள்। அதற்கான நியாயமான! காரணங்களாக அவள் ஆயிரம் காரணங்களை அடுக்கிக்கொண்டே சென்றபோதும் என் நாட்டுப்புற மூளைக்குள் எதுவுமே பதியவில்லை.

அவர்கள் முதியவர்கள் வீட்டுச்சூழல் மட்டுமே அவர்களுக்குப்பொருந்தும், இது தான் நாம் அவர்களுக்கு உதவி செய்யும் தருணம் போன்ற என் எந்த சமாதனங்களுக்கும் அவள் செவி சாய்ப்பதாய் இல்லை, அதிகம் சொன்ன போது அவர்கள் என் பெற்றோர் தான் எனவே என்னைப்புரிந்து கொள்வார்கள் என்று என்னை சமாதனம் வேறு செய்தாள்.

இந்த சூழலில் தான் வேறு வழியில்லாமல் நான் இந்த ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டியதாயிற்று.

01. என் தற்போதைய வேலயில் இருந்து என்னை விடுவிக்கச் சொல்லி கடிதம் எழுதிவிட்டு ஒரு பகுதி நேர வேலயை தேடிக்கொண்டேன்.
02. ஒரு நல்ல மகளீர் தங்கும் விடுதிபார்த்து அவளுக்கு 6 மாத முன் பணம் செலுத்தி தங்கும் அறை ஏற்பாடு செய்தேன்.
03. அவள் அம்மா அப்பாவிடம் அவள் 6 மாதங்கள் வேலை நிமித்தமாக வெளியூரில் தங்க வேண்டியுள்ளதால் வேறு ஊரில் இருப்பதாயும் அவ்வப்போது வந்து பார்த்துக்கொள்வாள் என்றும் பொய் சொல்ல துணிந்தேன்.
04. என் மாமனார் மாமியாருக்கு மகனாய் இருக்க துணிந்தேன்.
05. நான்கு சுவர்களாலான கட்டிடத்தை சிறு சிறு தியாகங்களோடு கூடிய ஒரு அன்பான வீடாக்க முடிவுசெய்தேன்.

“தங்கும் விடுதிகளும், விதிமுறைகளும் அனுபவங்களும் எல்லோர்க்கும் ஒன்றுதானே” அவளும் புரிந்துகொள்வாள். நான் முன் கை நீட்டிவிட்டேன்… முழங்கை நீளும் தானே…..